Οι Αχαρνές δεν είναι απλώς ένας ακόμα μεγάλος δήμος της Αττικής. Είναι μια
μικρογραφία των ανισοτήτων και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ελληνική
κοινωνία. Μια περιοχή με ιστορική, πολιτισμική και παραγωγική ταυτότητα που
όμως για δεκαετίες, βρέθηκε στο περιθώριο των μεγάλων αποφάσεων.
Στα χαρτιά αναγνωρίζεται ως κρίσιμος αναπτυξιακός κρίκος, στην πράξη όμως
βιώνει καθημερινά την υποτίμηση και την εγκατάλειψη από την πολιτεία. Για αυτό
και οι κάτοικοι των Αχαρνών έχουν μάθει να παλεύουν μόνοι τους, πολλές φορές
απέναντι σε ένα αόρατο κράτος, που θυμάται την περιοχή μόνο σε προεκλογικές
περιόδους.
Σήμερα, δεν υπάρχει πολίτης των Αχαρνών που να μη βιώνει τις συνέπειες αυτής
της εγκατάλειψης. Η παραβατικότητα συνεχίζει να ταλαιπωρεί ολόκληρες
γειτονιές. Οι υποδομές υστερούν – από σχολεία και αποχέτευση, μέχρι τις
δημόσιες συγκοινωνίες. Οι νέοι αισθάνονται αποκλεισμένοι, χωρίς ευκαιρίες,
χωρίς στήριξη. Ο δημόσιος χώρος – πάρκα, πλατείες, δρόμοι – παραμένει σε
μεγάλο βαθμό υποβαθμισμένος.
Δεν αξίζει όμως να συμβιβαστούμε με αυτή την εικόνα.
Οι Αχαρνές μπορούν αλλιώς.
Και αυτό δεν είναι απλώς ένα σύνθημα – είναι πολιτική και κοινωνική
αναγκαιότητα.
Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει ειλικρινά για τις Αχαρνές χωρίς να σταθεί στο
ζήτημα της ασφάλειας. Η παραβατικότητα σε συγκεκριμένες περιοχές του
Δήμου είναι διαχρονική πληγή. Δεν αντιμετωπίζεται ούτε με επικοινωνιακού
τύπου επιχειρήσεις ούτε με πολιτικές που στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες.
Γι’ αυτό και ήδη έχουμε καταθέσει σειρά κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων για την
αστυνόμευση στην Αυλίζα και τη δημιουργία ενισχυμένου Αστυνομικού Τμήματος.
Η ασφάλεια όμως δεν είναι μόνο θέμα καταστολής. Χρειάζεται παράλληλα
κοινωνική πολιτική, πρόσβαση στην εκπαίδευση και ευκαιρίες ένταξης, ώστε να
αντιμετωπίζεται το πρόβλημα στη ρίζα του.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Ολόκληρη η περιοχή των Αχαρνών στερείται βασικών υποδομών που σε
άλλες περιοχές θεωρούνται αυτονόητες. Σχολικές μονάδες σε τραγική
κατάσταση, ελλιπής αποχέτευση, περιοχές χωρίς στοιχειώδη πολεοδομικό
σχεδιασμό. Η καθημερινότητα των πολιτών είναι άνιση και πολλές φορές
επικίνδυνη.
Με κοινοβουλευτικές μας ερωτήσεις διεκδικήσαμε λύσεις.
Λύσεις μέσα από την υπογειοποίηση γραμμών υψηλής τάσης και περιορισμένη
δόμηση για ασφάλεια και περιβαλλοντική αναβάθμιση, την ένταξη της πόλης των
Αχαρνών στο δίκτυο φυσικού αερίου, τον άμεσο αντιπλημμυρικό σχεδιασμό μετά
τις φωτιές στην Πάρνηθα και την ανάγκη βελτίωσης των συνθηκών στις εργατικές
κατοικίες στον Προφήτη Ηλία και στο Ολυμπιακό Χωριό.
Η Πολιτεία οφείλει να θέσει προτεραιότητα σε αυτές τις ανάγκες. Το Ταμείο
Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ μπορούν να γίνουν μοχλοί ανατροπής, αρκεί να
υπάρχει σχέδιο και πολιτική βούληση.
Ταυτόχρονα, χρειάζεται να επενδύσουμε στο Μέλλον.
Σε ένα Μέλλον που είναι ταυτόσημο με την Παιδεία και την Κοινωνική
Συνοχή.
Η εκπαιδευτική ανισότητα στις Αχαρνές δεν είναι στατιστικό στοιχείο – είναι
κοινωνικό έλλειμμα. Παιδιά χωρίς πρόσβαση σε προσχολική αγωγή, ελλείψεις σε
καθηγητές και υποδομές, μαθητές που εγκαταλείπουν νωρίς το σχολείο.
Δεν μείναμε αμέτοχοι.
Με τον κοινοβουλευτικό μας έλεγχο και καταθέτοντας ερωτήσεις προς τα αρμόδια
Υπουργεία αναδείξαμε τα κενά σε σχολικούς νοσηλευτές, το κλείσιμο δημοτικών
σχολείων και τις τεράστιες ανάγκες για νέες υποδομές . Παράλληλα, προτείνουμε
τη δημιουργία ολοήμερων μονάδων, πρόσβαση στην ειδική αγωγή και σύνδεση
της εκπαίδευσης με την τοπική αγορά εργασίας.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα πιάσει πραγματικά τόπο αν δεν
προστατεύσουμε πρώτα τον άνθρωπο και τον τόπο μας, αν δεν στηρίξουμε
τη δημόσια υγεία και το δικαίωμα σε ένα υγιές φυσικό περιβάλλον για
όλους. Για αυτό και η υγεία και το περιβάλλον είναι δύο ακόμα πυλώνες που
χρειάζονται στήριξη ειδικότερα στην περιοχή μας, την πηγή του μεγαλύτερου
ποταμού της Αττικής με τον τεράστιο φυσικό πλούτο αλλά και την τεράστια
κατασπατάληση και υποβάθμιση του από την ανομία και απουσία ελέγχου όσων
κερδοσκοπούν σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για το λόγο αυτό, θέσαμε
στη Βουλή τα θέματα υγείας των Αχαρνών και την ανάγκη δημιουργίας νέων
δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας αλλά και αναβάθμισης των ήδη υφιστάμενων.
Παράλληλα, αναδείξαμε το πρόβλημα της παράνομης αυτοσχέδιας χωματερής
μέσα σε κοίτη του Κηφισού όπου βρέθηκαν ακόμη και υγειονομικά απορρίμματα
από το Τζάνειο Νοσοκομείο στον Πειραιά και ζητήσαμε άμεση παρέμβαση για
αποκατάσταση του χώρου.
Δεν φτάνουν όμως όλα αυτά.
Η μάχη για τις Αχαρνές είναι συλλογική και συνεχίζεται.
Η προοπτική των Αχαρνών δεν είναι να συνεχίσουν να ζουν στη «σκιά» της
πρωτεύουσας. Έχουν τις προϋποθέσεις να εξελιχθούν σε σύγχρονη πόλη με
ισχυρή τοπική ταυτότητα, με ήπια ανάπτυξη, με σεβασμό στο περιβάλλον και
στους ανθρώπους της. Αυτό απαιτεί σχέδιο, συνέπεια, και κυρίως συμμετοχή των
ίδιων των πολιτών.
Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο: μεταξύ πολιτείας, αυτοδιοίκησης και
κοινωνίας των πολιτών. Ένα συμβόλαιο που θα βασίζεται στην αξιοκρατία, στην
αλληλεγγύη, και στη διαρκή λογοδοσία.
Για αυτό και για μένα προσωπικά, τα θέματα των Αχαρνών δεν είναι απλά
φάκελοι στοιβαγμένοι σε ένα γραφείο. Είναι καθημερινές προκλήσεις που
αγγίζουν ανθρώπινες ζωές. Και για κάθε πρόβλημα, υπάρχει λύση – αρκεί να
υπάρχει δουλειά και βούληση.
Όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με μικρές και μεγάλες παρεμβάσεις, με
συνέργειες, με συμμετοχή. Και κυρίως με πίστη ότι μπορούμε και αξίζουμε
καλύτερα.
Μανώλης Χριστοδουλάκης
Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ανατολικής Αττικής
